با ورود انقلاب صنعتی و مدرنیته ، زنان مطالبه‌گر شده و جسارت مبارزه یافته و این، ارزشمندترین هدیه ای است که مدرنیته برای زنان به ارمغان اورده است.
هر کشور بسته به حافظه تاریخی و حدود عرفی، با آزادی و برابری حقوق زنان موافقت میکند اما هیچگاه این برابری همه گیر نمی شود و همچنان که می بینیم در سوسیال دموکرات ترین کشورها باز هم رد پای خشونت به چشم می‌خورد. همان طور که ژان ژاک روسو آدمی را در محیط طبیعی مهربان و آرام و شاد می بیند و معتقد است این قیود اجتماعی است که باعث پرخاشگری و خشونت می شود ما را به این فکر وا می دارد که همچون دوران باستان که مردان خدایان را می ساختند و زنان آن ها را پرستش می کردند در دوران مدرنیته نیز مردان قانون و قیود اجتماعی را به تعبیر روسو می نویسند و زنان ملزم به اطاعت می شوند. این قوانین به گونه ای نوشته می شود که قدرت مرد متزلزل نکند و زمینه را برای خشونت علیه زنان مهیا سازد.
طبق نظریه باندروا، خشونت امری آموختنی است و ریشه در محیط تعلیمی دارد و زنان همواره در طول تاریخ نقش تعلیم و تربیت فرزندان را بر عهده داشتند و زمان بیشتری نسبت به پدر خانواده با فرزندان سپری می کردند لذا شاهد برساخت خشونت در خانه توسط مادران هستیم که به عنوان یک عرف پذیرفته اند که مردان صاحب آنان است و دختران خود را مطیع و پسران خود را زورگو و قدرت طلب اجتماعی می شوند و به قول گافمن بر روی صحنه نقش مطیع بودن و بردگی را بازی می کنند در حالی که پشت صحنه زندگی این بانوان، اشک و حسرت و رنج است و زنان هیچ گاه پاسخی برای این تناقض نیافته اند.
چه زیباست قاعده این بازی را تغییر دهیم و درگیر مبارزه با خشونت علیه زنان نگردیم و بگویم روز جهانی تلاش و همیاری در جهت برابری حقوق زن مرد و آزادی بشریت . «به هر حال یادمان نرود تا زور شنوی وجود دارد مطمئنا زورگویی هم به صورت طبیعی به دنبال آن خواهد آمد» (حسن نراقی).
یادداشت خود را با کلامی از مادر ترزا به پایان می برم: مادامی که بشر برای از بین رفتن جنگ تلاش کند جنگ باقی خواهد ماند مگر این که روزی بشر برای صلح تلاش کند و نامی از جنگ نبرد.

" الهام حیدری "