مدرنیسم و چالش محیط زیست

بشر امروز، خودخواه تر از همیشه با تصاحب طبیعت، آسایش و امنیت، رفاه فردی و اجتماعی خود را در لابلای فناوری های نو و رنگارنگ نوین جستجو می کند.در تلاش برای بدست آوردن رفاه و باز رفاه مضاعف، وارد چرخه ی بی پایانی شده که طبیعت را نشانه گرفته است.
گونه هایی که اغلب با محیط زیست ناسازگارند و ‌باعث ایجاد آلودگی و‌نابودی تدریجی اکوسیستم های گیاهی و جانوری شده و به بر هم زدن نظم موجود در طبیعت دامن می‌زنند تا جایی‌که‌منجر به بحران های زیست محیطی اسفناکی چون، تغییرات آب و هوا و پیامدهای ناگوار نابودی محیط زیست می شود.
لیوتار که از اندیشمندان پر آوازه ی، دوره پست مدرنیسم می باشد، می گوید؛ «امر توسعه که مدعی رفع نیازهای جامعه بشری بوده ،اساس هستی موجودات انسانی چه فردی چه اجتماعی رامورد تهدید قرار داده است و از این پس به هیچ وجه نمی توان توسعه مورد ادعای مدرنیته را با پیشرفت مترادف دانست.»
مااز دورانی درتاریخ می خوانیم که بین انسان و طبیعت جدایی نبود حال اینکه بعد از انقلاب صنعتی و عصر خرد و دانش فاصله میان انسان و طبیعت پیداست .پست مدرن، با به نقد کشیدن این مسئله، مولفه های دوره مدرن را مورد بازبینی قرار می‌دهد و بر این باور است که با تقویت رویکرد انسانی -عاطفی به محیط زیست و فرهنگ سازی در جهت غلبه این نگرش که زمین فقط یک منبع بی انتهای مادی برای سود دهی انسان نیست بلکه موهبتی الهی است و تمام اجزای آن در خور توجه و احترام هستند، می تواند محیط زیست آسیب دیده از مدرنیسم را بازتوانی بخشد.
همانطور که سعدی بزرگ مرد ایران
می سراید؛
«بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی بدرد آورد روزگار
دگر عضوهارا نماند قرار»

با طبیعت مهربان باشیم

"منیره مهدی زاده"